Blog dood

Dood Niet om zielig te doen, maar soms ben ik best een beetje eenzaam en verdrietig. Daar hebben ‘normale mensen’ ook last van, en ik dus ook. Op zo’n moment knuffel ik het liefst met mijn twee konijntjes. En dat gebeurt nu eenmaal best vaak. Zo functioneren mijn konijnen prima als preventief hulpmiddel. Ze zijn dus ook heel tam. Nou ja, ze waren heel tam, want in twee dagen tijd zijn ze allebei overleden. Ze zijn maar twee jaar geworden, maar hadden het mooiste konijnenleven dat ze zich konden wensen. Ik snap niet zo goed waaraan ze zijn overleden. Het enige wat ik weet, is dat de zwarte op de grond lag en heel slap was toen ik haar oppakte. Ik begon haar te aaien, maar ineens schokte ze met haar hoofdje en zuchtte heel diep. Daarna was ze weg en de dood bleef achter. Ik was echt heel verdrietig, want ze was eigenlijk de liefste van de twee. Ze likte ook steeds mijn gezicht. Zo schattig! Mijn andere konijntje was ook heel verdrietig. Ontroostbaar zat hij in zijn hok. Toen heb ik hem maar de hele dag vastgehouden. Ik wilde een nieuw vriendinnetje voor hem en had zelfs al een afspraak gemaakt bij de konijnenopvang. Om hem op te vrolijken nam ik hem onder mijn jas mee naar de supermarkt om worteltjes te kopen. Halverwege merkte ik ineens dat hij wel erg rustig was. Ik haalde hem op straat onder mijn jas vandaan en zag dat hij helemaal slap was. Precies zoals mijn vorige konijntje de dag ervoor. Ik kietelde hem onder zijn oren en fluisterde dat hij het liefste konijntje van de wereld was. Toen ik daar zo stond op de stoep, ging hij ineens heel erg spartelen. Ik moest hem met twee handen stevig vasthouden. Daarna rolde zijn hoofd opzij en was-ie er weer: de Dood… En dat vond ik toen heel stom. Ik was zo verdrietig. Maar… Mocht er een konijnenhemel bestaan, dan zitten mijn konijntjes dicht tegen elkaar aan en wassen ze elkaar de hele dag. En daarnaast hebben ze elkaar niet lang hoeven missen. Nu zit ik op internet te speuren naar twee nieuwe babykonijntjes. Tonja