Blog verslaafd

Verslaafd Chocola, suiker, zoenen met mijn vriendje, nog meer chocola, uitslagen van MRI-scans en vooroordelen: dat zijn mijn verslavingen. Ik ben gek op chocola, maar probeer mezelf nu aan te leren om pure chocola lekkerder te vinden dan melkchocola. Al vindt mijn hoofd de combinatie van lekker en aanleren heel ingewikkeld. Ik weet ook niet zeker of het gaat lukken. Suiker is een beetje hetzelfde verhaal. Het hoofd wil wel en niet tegelijk, raak ik van in de war. Gevolg: drie zakken drop in m’n eentje. De logica daarvan begrijp ik ook niet. Zoenen met mijn vriendje is daarentegen een verslaving die altijd mag en geen nare bijwerkingen heeft. Behalve als hij verkouden is, maar dan lossen we het anders op en dat is ook heerlijk. Dan de volgende verslaving: uitslagen van MRI-scans. Deze verslaving stamt uit mijn jeugd. Sinds ik acht ben, heb ik te maken met periodieke controles van mijn hoofd en mijn hersentumor. Het is een soort stoplicht. Groen betekent hersentumor stabiel en doorleven, terwijl rood het tegenovergestelde betekent. Dan is er iets aan de hand in mijn hoofd en kan ik even niet doorleven. De rem gaat erop en ik kan pas verder als de situatie is gestabiliseerd of het probleem is verholpen. Dan kan ik weer even door tot het volgende stoplicht, namelijk de volgende MRI-scan. En die spanning en bevestiging dat ik weer gezond ben, werken op de een of andere manier verslavend. Sterker nog: vanaf een maand voor een MRI-uitslag kijk ik er alweer naar uit om te horen dat het oké is, dat ik er weer een tijdje mee vooruit kan. De laatste verslaving zijn vooroordelen. In alle soorten en maten: ik lust ze rauw. Kom maar op: ik ben dom, gestoord, lui, asociaal, een zeurpiet, dramaqueen, aanstelster of iets anders. Ik heb ze allemaal gehoord. Ze zijn enkel gebaseerd op het feit dat ik een andere verschijning heb, slechthorend ben en nog wat andere handicaps heb. Onbegrip alom door een referentiekader ter grootte van een wc-raampje. De meeste mensen weten gewoon niet wat hun overkomt als ze met een spook (ja, die term heb ik ooit naar mijn hoofd geslingerd gekregen) als ik ben te maken krijgen. Dus zij verdienen de nodige uitleg en argumenten. En die geef ik graag; ik heb altijd mijn woordje klaar. Zelfs zo graag dat ik eraan verslaafd ben geraakt. Toen ik echt op dreef was, heb ik er zelfs een boek over geschreven dat in maart 2016 uitkomt bij uitgeverij Kluitman. Het heet Niet voor softies. Het is volgens mij net als bij sporten: je bouwt conditie en spieren op en daarna wil je niet meer anders. Tonja Elbers