Blog Scheve ogen

Scheve ogen Mijn ogen staan scheef. Door de operaties in mijn hersenen. Eerst vond ik dat niet zo erg. Je bent immers blij dat je nog leeft. Maar naarmate de tijd vordert en je weer terugkomt in de vertrouwde maatschappij, werd ik daar toch behoorlijk ontevreden over. Ik vond het echt lelijk. En bepaalde mensen, die ik niet eens zo heel aardig vond, waren dat roerend met me eens. Toen ik zestien was, wilde ik het anders. Mijn eerste oogcorrectie werd gepland. Ik was zo blij! Nu kwam alles goed. Ik lachte ook al scheef door die rot hersenoperatie en schele ogen kon ik er echt niet bij hebben. Na de operatie, peanuts vergeleken met een hersenoperatie by the way, stonden mijn ogen nog steeds scheef. Maar ik kreeg oefeningen mee naar huis en alles zou alsnog goed komen. Maar na een paar maanden was er haast niks veranderd. Helaas. Maar… De trouwe lezer van mijn columns heeft het onderhand wel in de gaten: ik geef niet snel op! Een halfjaar later volgde een tweede oogoperatie. Want dat wilde ik. En… Weer veranderde er haast niks. Ik was zo verdrietig! Ik had me echt heel erg verheugd op een leven met rechte ogen! Dan zou ik een veel gelukkiger, meer geliefd, slimmer, succesvoller, gezonder en makkelijker leven kunnen leiden! Gelukkig heb ik het kunnen accepteren. Maar, mensen kijken me vaak niet aan of denken soms dat ik niet spoor. Ook door de combinatie met een scheve glimlach en slechthorendheid. Nu ben ik dus 25, bijna 26, en heb ik mezelf geaccepteerd zoals ik ben. Sommige mensen zeggen tegen me: ‘Je bent goed zoals je bent. Trek je er niks van aan.’ Maar dan denk ik: Huh? Goed zoals ik ben? Ik ben helemaal niet ‘goed’ zoals ik ben. Ik ben fantastisch zoals ik ben! Maar goed, dat weet ik en u weet dat nu ook, en verder laten we lekker iedereen in z’n eigen sopje gaarkoken. Tonja