Blog Hello Kitty

Hello Kitty Ik moest schoonmaken ergens in een dorpje waar ik nog nooit was geweest, bij een hele oude mevrouw. Haar vaste schoonmaakster was op vakantie en ik was de invalschoonmaakster. Nu zijn alleenstaande oude dametjes meestal toch wat terughoudend jegens vreemde schoonmaaksters (en helemaal naar mij, wat ik helemaal niet erg vind, maar een uitdaging), maar deze keer was het anders. Toen ik mijn fiets had weggezet en naar het huis liep, stond de mevrouw al in de deuropening op me te wachten. Ze keek me vrolijk aan. Ik schat dat ze ver in de tachtig was, maar met een energieke uitstraling van een leuke vrouw van 33. Ze droeg een mooie rok met een bloemetjesblouse erop. In haar oren zaten chique oorbellen, die ze vast in de ochtend met zorg had uitgekozen. ‘Jij bent zeker de schoonmaakster voor vandaag!’ zei ze vrolijk. Ik knikte, verrast door haar uitnodigende uitstraling. Ik liep naar binnen en stelde me voor. Terwijl ik mijn jas weghing, begon de mevrouw al allemaal dingen te vertellen. Omdat ik haar mond op dat moment niet kon zien, kon ik haar niet verstaan (ik moet iemands lippen kunnen zien als hij tegen me praat, dan kan ik ‘zien’ wat iemand zegt, aangevuld met wat ik nog kan horen). Ik zei tegen haar: ‘Sorry, maar ik kan u niet zo goed verstaan als ik uw mond niet kan zien, want ik ben slechthorend en ik kan aan uw lippen zien wat u zegt.’ Die zin zeg ik altijd. De mevrouw keek me even verbaasd aan. Een spannend moment volgde: hoe zal ze reageren? (Al vind ik het niet meer echt spannend, want dit soort momenten maak ik gemiddeld zes keer per dag mee…) ‘Echt waar? Dat meen je niet!’ zei ze. Ik zei dat het toch wel echt het geval was, maar dat we er samen vast en zeker uit zouden komen. ‘Ik ben ook slechthorend!’ riep ze blij. Ze liep voor me uit de woonkamer in en wees naar de bank. Ik ging zitten. Daarna liep ze naar de keuken, terwijl ik geduldig afwachtte. Even later kwam de mevrouw terug met een dienblad, waarop een koffiekan, twee kopjes en een doos koekjes stonden. Eigenlijk hou ik niet zo van koffie, maar voor de gezelligheid nam ik een half kopje. ‘Zo weinig? Wat ongezellig!’riep de mevrouw teleurgesteld. Uit beleefdheid vulde ik mijn kopje aan tot aan de rand. Daarna begon de mevrouw te vertellen over haar eigen doofheid-geschiedenis; en over alle frustraties die haar handicap met zich meebracht. Toen ze was uitverteld, had ik twee koppen koffie op en drie koekjes. ‘Maar, ik ben gered door mijn eigen creativiteit!’ riep de mevrouw. Ze sprong op van de bank en rende weg. Nieuwsgierig wachtte ik af. Toen de mevrouw terugkwam, had ze vier grote, dikke fotoboeken in haar armen. Ze legde er een op mijn schoot en liet de inhoud zien: het waren borduurwerkjes die ze maakt als er baby’tjes geboren worden. De eerste map borduurwerkjes was heel oud en stoffig, met figuurtjes die ik niet ken. Toen we anderhalf uur later de laatste map opensloegen, zag ik K3, Dora, Mega Mindy. Ze was er zo trots op. ‘Maar krijgt u de borduurwerkjes dan weer terug, nadat u ze hebt verstuurd?’ vroeg ik met een frons. ‘Ha ha ha, nee joh! Ik maak er altijd twee tegelijk!’ riep ze. Ik knikte, terwijl ik naar de borduurwerkjes keek. Tegelijk dacht ik: wat een pleuriswerk moet dat zijn! Toen we na twee uur de koffie ophadden en ik de borduurwerkjes allemaal had bewonderd, had ik nog een half uur om schoon te maken. Dat was overigens meer dan genoeg, want behalve vier fotolijstjes van haar kleinkinderen had ze geen ‘rommel’ in huis. ‘Dat geeft alleen maar stof en je hebt er niks aan!’ zei ze. Creativiteit dus. Tonja Elbers